Το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, συγχαίρει την Τουρκία για την εθνική της εορτή, δλδ για τις σφαγές των προγόνων μας και τον εκτόπισμό από ελληνικά εδάφη χιλιετιών.
Αυτοί οι άνθρωποι διαπραμγατεύονται τα εθνικά μας θέματα, με τέτοιο μάλιστα τρόπο, που αγανακτούν ακόμη και οι βουλευτές της ΝΔ!
Ατιμώρητο έγκλημα η Γενοκτονία των Ποντίων
Από την Κωνσταντινούπολη πηγαίνοντας προς στη Σαμψούντα, ο Κεμάλ με σύνθημα «Εξολοθρεύστε κάθε μη μουσουλμάνο» και το δάχτυλό του έδειχνε τους Έλληνες χριστιανούς…
Αναδημοσίευση από τη Βραδυνή της Κυριακής
Ο μακελάρης Μουσταφά Κεμάλ έδωσε το σύνθημα εξολόθρευσης των Ελλήνων του Πόντου. Ήταν η δεύτερη φάση.
Την πρώτη την ξεκίνησε με το Κίνημα των Νεοτούρκων το 1914 και στις 19 Μαΐου 1919 άρχισε η εντατική εξολόθρευση των χριστιανικών πληθυσμών.
Ο Κεμάλ, έφτασε με ένα φορτηγό πλοίο από την Κωνσταντινούπολη στο λιμάνι της Αμισού (Σαμψούντας) και με την ακολουθία του μετέβησαν σε μία πλατεία, όπου σ’ έναν πύρινο λόγο του σε πλήθος οπαδών του, έριξε το σύνθημα εξολόθρευσης των Ελλήνων:
«Ο πλούτος και οι περιουσίες που έχουν οι γκιαούρηδες, αν τους εξολοθρεύσετε, μπορούν να γίνουν δικά σας». Την επομένη, εξάπτει το θρησκευτικό φανατισμό τους. Σε ομιλία του στο γειτονικό χωριό Καβάκ ρίχνει ένα νέο σύνθημα: «Εξολοθρεύστε κάθε μη μουσουλμάνο».
Και το δάχτυλό του δείχνει τους Έλληνες χριστιανούς…
Το επόμενο διάστημα οι κεμαλιστές δημιούργησαν τα λεγόμενα «Δικαστήρια της Ανεξαρτησίας», τα οποία λειτουργούσαν στην Αμάσεια, όπου οδήγησαν όλες τις μεγάλες ηγετικές, θρησκευτικές και πνευματικές προσωπικότητες του Πόντου.
Τουλάχιστον 450 πρόκριτοι Έλληνες Πόντιοι (μητροπολίτες, βουλευτές, γιατροί, δικηγόροι, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι, έμποροι, δάσκαλοι από διάφορες πόλεις του Πόντου, οδηγήθηκαν σε δίκες-παρωδία, καταδικάστηκαν εις θάνατον δι’ απαγχονισμού με συνοπτικές διαδικασίες και εστάλησαν στις αγχόνες.
Έτσι έκαναν ριζική εκκαθάριση του άνθους της ελληνικής κοινωνίας του Πόντου, τη θρησκευτική, πολιτική και πνευματική ηγεσία των Ελλήνων, χωρίς να βρει ο λαός έναν οδηγό, καθοδηγητή και υποστηρικτή…
Παράλληλα, άρχισε η στρατολόγηση του ανδρικού πληθυσμού στα «Αμελέ Ταμπουρού» (Τάγματα Εργασίας). Τους μετέφεραν σε μακρινά μέρη να σκάβουν, να ανοίγουν δρόμους, να εργάζονται σκληρά και εξαντλητικά, με τον βούρδουλα, χωρίς σωστή τροφή. Πολλοί άφηναν εκεί τα κορμιά τους από την σκληρή εργασία και την ασιτία, ενώ λιγοστοί γύριζαν σακάτηδες πίσω στα χωριά τους… Έχασαν εκεί τη ζωή τους το 80% των Ελλήνων που στρατολόγησαν! Πολλοί άνδρες, για να αποφύγουν τα «Αμελέ Ταμπουρού», εγκατέλειπαν τα χωριά τους και έφευγαν αντάρτες στα βουνά. Ο πληθυσμός που έμενε πίσω, γυναικόπαιδα γριές και γέροι, υφίσταντο άλλο μαρτύριο εξόντωσης. Αυτό της εξορίας, με συνεχείς εξαντλητικές μακρινές πορείες. Όποιος από την κούραση έπεφτε, έμενε εκεί και πέθαινε.
Ενδιαφέρουσα είναι η περιγραφή που κάνει η διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφος Έθελ Τόμπσον που έζησε τα γεγονότα από κοντά: «Καθ’ οδόν συναντούσαμε ομίλους γερόντων και παιδιών, σε μία ατέλειωτη πορεία μαρτυρίου, όπου έπεφταν νεκροί από την εξάντληση και από τα χτυπήματα των συνοδών Τούρκων. Οι περισσότεροι εκλιπαρούν τον θάνατον. Στην πόλη Μεζερέχ, ξαφνικά ακούσαμε φωνές τριακοσίων μικρών παιδιών μαζεμένα σε κύκλο και 20 τζανταρμάδες –χωροφύλακες– τα χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες! Τα παιδάκια έσκυβαν κι έβαζαν τα χεράκια τους πάνω στο κεφάλι για ν’ αποφύγουν τα χτυπήματα. Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της, δέχτηκε το ξίφος στην καρδιά κι έπεσε κατά γης! Μία γυναίκα με παιδί στην αγκαλιά κάθισε στην άκρη του δρόμου για να ξεκουραστεί και ο συνοδός στρατιώτης άρπαξε το παιδί, το τρύπησε με το ξίφος και το πέταξε! Ύστερα μαστίγωσε τη γυναίκα για να προχωρήσει… Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους Έλληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στη Σεβάστεια, σε τριάντα χιλιάδες!».
Πολλοί κυνηγημένοι, περίπου 450 άτομα, βρήκαν άσυλο στη Μονή Αγίου Ιωάννου Βαζελώνος, και ο Τούρκος στρατηγός Μεχμέτ Βεχίτ πασάς που το πληροφορήθηκε, διέταξε τζανταρμάδες και Τσέτες να το περικυκλώσουν.
Ζήτησε από τον ηγούμενο της Μονής να τους πετάξει έξω, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Τη νύχτα πολλοί διέφυγαν κρυφά στα γύρω δάση. Το πρωί εισέβαλαν στη Μονή Τσέτες και Τούρκοι αγρότες της περιοχής, άρχισαν να επιτίθενται σε γυναίκες και να λεηλατούν το Μοναστήρι. Στη Μονή Βαζελώνος ζωντανεύει ο χορός του Ζαλόγγου. Περίπου τριάντα γυναίκες και νεάνιδες, για να αποφύγουν την ατίμωσή τους από τους Τούρκους που τις είχαν περικυκλώσει, έπεσαν από γκρεμό σε παρακείμενο ποταμό και πνίγηκαν!
Οι Πόντιοι θυμούνται, οι μνήμες είναι ζωντανές, αλλά τα γεγονότα δεν μπαίνουν όπως θα έπρεπε στα σχολικά βιβλία…
Το κρυφό παρελθόν του Κεμάλ για το οποίο οι τούρκοι σκοτώνουν για να μην κυκλοφορεί τουλάχιστον στην Τουρκία
Σήμερα, ελάχιστοι γνωρίζουν ή θυμούνται πως ο Ατατούρκ ήταν κάποτε παντρεμένος, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα. Άλλη μία παράπλευρη απώλεια του μύθου του «σιδερένιου ηγέτη που παντρεύτηκε την Τουρκία». Θα συμπλήρωνα ότι, ιστορικά, οι όρκοι πίστης προς τη ρακή είχαν προηγηθεί προ πολλού. Ο γάμος του, ο οποίος κράτησε μόλις διόμισι χρόνια, είχε κάνει αίσθηση το 1923, καθώς είχε παντρευτεί τη Λατίφ Χανίμ Ουσακιζάντ, μια ευκατάστατη Τουρκάλα από τη Σμύρνη, η οποία είχε σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και μιλούσε ξένες γλώσσες. Η περίπτωσή της πρέπει να ήταν μοναδική για το γίγνεσθαι της οπισθοδρομικής τουρκικής κοινωνίας, που ήθελε τη γυναίκα ένα άβουλο ον εντός των τοιχών της οικίας.
Η Λατίφ πέταξε τον φερετζέ αμέσως μετά τον γάμο της με τον Ατατούρκ, δίνοντας το καλό παράδειγμα στις υπόλοιπες Τουρκάλες, αλλά μετά απ’ αυτό τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά στο σπιτικό των Ατατούρκ. Ενώ ο «μεγάλος απελευθερωτής» ήταν υπέρ της αυτοδιάθεσης των γυναικών στα λόγια, η Λατίφ αποδείχτηκε μεγάλη γλωσσού και άρχισε να επιβάλλει αυστηρό μορατόριουμ στα νυχτοπερπατήματα και τις επαφές με την «επίσημη ερωμένη» του Κεμάλ, τη Γενί Ρακή με γλυκάνισο. Ο Ατατούρκ, συνειδητοποιώντας το τραγικό λάθος του μετά από απίστευτους δημόσιους και μη καβγάδες και φαγωμάρες, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τον μουσουλμανικό τρόπο λήψης διαζυγίου, τον οποίο υποτίθεται πως ήθελε να καταργήσει, για να τελειώνει μια και καλή με τον έγγαμο βίο.
Από τότε χτυπούσε, καθημερινά, ανενόχλητα, μια μποτίλια ρακή βρέξει χιονίσει, χωρίς περαιτέρω συζυγικά προβλήματα. Όσο για τη Λατίφ, εξαφανίστηκε από προσώπου γης και έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή της σε κατ’ οίκον απομόνωση, χωρίς να μιλήσει ποτέ για τη ζωή της με τον Ατατούρκ. Όταν πέθανε το 1975, το τουρκικό ανώτατο δικαστήριο απαγόρευσε κάθε δημοσίευση των ημερολογίων που επιμελώς κρατούσε η Λατίφ. Η απαγόρευση ίσχυε ως το 2005 οπότε και ανανεώθηκε επ’ αόριστον. Κάποιοι μάλλον τρέμουν τα περιεχόμενα των ημερολογίων, τα οποία βρίσκονται επτασφράγιστα κλειδωμένα στο χρηματοκιβώτιο του Τουρκικού Ιδρύματος Ιστορίας.
Μπορεί η Λατίφ Χανίμ να μην μπορεί να μιλήσει από τον τάφο, αλλά μια άλλη γλωσσοκοπάνα, και μάλιστα από το Χόλιγουντ, κελαηδάει χωρίς αιδώ για τον Ατατούρκ και τον άσωτο βίο του. Ο λόγος για την ουγγρικής καταγωγής Αμερικανίδα Ζα Ζα Γκαμπόρ, την ανεκδιήγητη ηθοποιό-μοντέλο-κοσμική περσόνα που έχει κατορθώσει να θάψει εννέα συζύγους και κοντεύει να κλείσει τα 100 χρόνια ζωής. Πριν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1941, η μις Ουγγαρία 1936, Ζα Ζα Γκαμπόρ, παντρεμένη με τον Τούρκο διπλωμάτη Μπουράν Μπελγκέ ζούσε στην Άγκυρα, όπου γνώρισε τον Ατατούρκ και είχε μια θυελλώδη σχέση ενός χρόνου μαζί του. Ο «κερατάς» διπλωμάτης υπέμενε τα πάνδεινα διότι ο «πατερούλης» είχε βάλει στο μάτι και στο κρεβάτι του τη 16χρονη τότε Γκαμπόρ και η εικόνα που η ίδια δίνει για το όλο θέμα είναι αποκαλυπτική για την κατάσταση ασωτίας και ηθικής κατάπτωσης που επικρατούσε στην αυλή του Ατατούρκ. Στην αυτοβιογραφία της με τίτλο:
«Μια ζωή δεν είναι αρκετή», η Γκαμπόρ τον αποκαλεί ανώμαλο και συμπληρώνει ότι «καμία γυναίκα δεν ήταν ασφαλής. Σύζυγοι υπουργών, κόρες αξιωματούχων, ακόμη και στενών του φίλων έμπαιναν στο στόχαστρο» και στη σπάνια περίπτωση που υπήρχαν αντιδράσεις, μια δυσμενής μετάθεση στα βάθη της Ανατολίας έπειθε συζύγους και συγγενείς να κάτσουν ήσυχα και να το απολαύσουν. Η Γκαμπόρ, αν και γνωρίζει τα πράγματα από προσωπική εμπειρία, δεν είναι μόνη στις παρατηρήσεις της. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Χάρολντ Κόρτνεϊ Άρμστρονγκ, στο άγρια λογοκριμένο στην Τουρκία βιβλίο του, Γκρίζος λύκος, Μουσταφά Κεμάλ, η προσωπική μελέτη ενός δικτάτορα, σχολιάζει το 1933 πως, «μετά το διαζύγιο με τη Λατίφ… (ο Κεμάλ) επέστρεψε στις ολονύκτιες συνευρέσεις σε γεμάτα καπνό δωμάτια με τους μπεκρήδες φίλους του… κι έπειτα έγινε τελείως ξεδιάντροπος. Έπινε πιο πολύ από ποτέ. Άρχισε μια σειρά από φανερές σχέσεις με γυναίκες, αλλά και άντρες. Οι νέοι άντρες τον έλκυαν…».
Ένας ακόμη βιογράφος, ο Βρετανός Πάτρικ Κίνρος, συμπληρώνει το 1964 ότι: «Οι γυναίκες για τον Μουσταφά ήταν ένα μέσο ικανοποίησης, τίποτε παραπάνω. Δεν είχε καμία απολύτως αναστολή να συνάψει σεξουαλικές σχέσεις με νεαρά αγόρια αν το έφερνε η περίσταση ή η διάθεση…».
Προφανώς, η ανενδοίαστη κραιπάλη δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Ο τελευταίος χρόνος ζωής του Ατατούρκ υπήρξε βασανιστικός και γεμάτος ιατρικές επεμβάσεις με το ήπαρ του να μοιάζει με λιωμένο ελβετικό τυρί. Παρά ταύτα, δεν άφησε το μπουκάλι ούτε για μια στιγμή και τελικά φαίνεται ότι έσκασε στην κυριολεξία από το πιοτό. Η μαρτυρία του Βρετανού πρέσβη στην Άγκυρα, σερ Πέρσι Λορέν, ο οποίος σημειωτέον παρέστη και στη νεκρώσιμη ακολουθία του Ατατούρκ, είναι χαρακτηριστική.
Σε ένα σήμα προς το Φόρεϊν Όφις, ο δύσμοιρος πρέσβης φαίνεται να διαμαρτύρεται για τα απανωτά ξενύχτια με τον Ατατούρκ γράφοντας: «Για μια ακόμη νύχτα αναγκάστηκα να μείνω ξάγρυπνος πίνοντας μέχρι πρωίας με τον Τούρκο πρόεδρο για υπηρεσιακούς λόγους της Αυτού Μεγαλειότητος. Άπαντες έπιναν ακατασχέτως και το μόνο στερεό που μπορούσε να βάλει κάποιος στο στομάχι του ήταν στραγάλια, οποία έλλειψη μέτρου, ακόμη και σε αυτή την τρύπα στη μέση του πουθενά που ονομάζεται Άγκυρα».
Η Γκαμπόρ, με όλη τη μοντελίστικη αφέλειά της αποδίδει, ίσως εύστοχα, τον αυτοκαταστροφικό αλκοολισμό του Μουσταφά Κεμάλ στις τύψεις από τους θανάτους τόσων χιλιάδων ανθρώπων που είχε προκαλέσει. Ο ιστορικός Γκόρντον Τέιλορ έχει επίσης γράψει ότι το μονίμως συνοφρυωμένο και δυσκοίλιο ύφος του στους πίνακες και τις προτομές οφειλόταν στο ζόρι που είχε, καθώς η κίρρωση του κατέτρωγε τα σωθικά. Η τελευταία του φράση ήταν, «τι ώρα είναι» λες και αναρωτιόταν αν προλαβαίνει να πιει ένα ακόμη ποτηράκι πριν αναχωρήσει προς τον αγύριστο...
Με πληροφορίες από την Καθημερινή, τη Βραδυνή της Κυριακής και το Millitaire
0 Σχόλια