Και αν νομίζετε πως η αποβιομηχάνηση της χώρας έγινε κάποτε, παλιά, κάνετε λάθος αφού ακόμη και η διάδοχη κατάσταση, τα εργαστάσια των ξένων που εξαγόρασαν ή αντικατέστησαν την Ελληνική Βιομηχανία έκλεισαν με τα 10 από αυτά μέσα στην τελευταία πενταετία που η Κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επαίρεται για την αλματώδη κατάσταση της οικονομίας και την "αύξηση" ξένων επενδύσεων...
Κάποτε, η Ελλάδα, είχε βιομηχανία που απασχολούσε χιλιάδες εργαζομένους και εξήγε μέχρι και στην Ελβετία…
Κάθε τόσο περνώ έξω από το κτίριο της ΒΙΑΜΑΞ, στη λεωφόρο Καβάλας (Αθηνών ονομάζεται, αλλά έτσι τη λέμε οι παλαιότεροι). Μια μεγάλη ταμπέλα γράφει «Διατίθεται».
Ένα τεράστιο κτίριο, με ιστορία, που παραμένει για πολλά χρόνια άδειο, αχρησιμοποίητο. Απορώ πώς δεν το έχει μισθώσει το Δημόσιο για να στεγάσει υπηρεσίες του.
ΒΙΑΜΑΞ
Κι όμως, εκεί παλλόταν μία από τις κύριες αρτηρίες της εθνικής οικονομίας, μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες της χώρας, ένας κολοσσός της αμαξοποιΐας, που απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους και εξήγε την παραγωγή του μέχρι και στην Ελβετία!
Γεμάτοι οι ελληνικοί δρόμοι από οχήματα (κυρίως λεωφορεία) με τη φίρμα Biamax (Βιομηχανία Αμαξωμάτων) και τυχεροί όσοι εργάζονταν «στη Βιαμάξ του Φσωτηρόπουλου που είναι τράπεζα»…
Ήταν εκείνα τα χρόνια που η Ελλάδα δεν είχε παραδοθεί στον τουρισμό, που τα νησιά δεν ήταν ακόμη «αξιοποιημένα», που η χώρα διέθετε ισχυρές επιχειρήσεις, οι οποίες όχι μόνο κάλυπταν σχεδόν πλήρως τις ανάγκες της εσωτερικής αγοράς, αλλά έκαναν και εξαγωγές!
Ας θυμηθούμε την Πετζετάκις Α.Α., η οποία διέθετε 22 θυγατρικές σε όλο τον κόσμο και ήταν μεταξύ των κορυφαίων εταιριών στο είδος της παγκοσμίως και ας αναφερθούμε σήμερα στη ΒΙΑΜΑΞ, η οποία έστελνε λεωφορεία στην Αφρική, στην Ασία, αλλά και στην… Ελβετία!
Η εταιρία ιδρύθηκε το 1956, αρχικά ως κατασκευάστρια αμαξωμάτων λεωφορείων.
Από το 1960 άρχισε η κατασκευή ολοκληρωμένων λεωφορείων και πούλμαν.
Απέκτησε σύντομα δύναμη και πρεστίζ και δικαίως τη θεωρούσαν όλοι εταιρία πρότυπο για τα ελληνικά δεδομένα, με εξελιγμένες διαδικασίες ποιοτικού ελέγχου, τεχνικής εκπαίδευσης, έρευνας και ανάπτυξης.
Όπως αναφέρει η ενδιαφέρουσα έρευνα της Menshouse Team, σε συνεργασία με τη Mercedes-Benz, η επιχείρηση της οικογένειας Φωστηρόπουλου κατασκεύασε ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 χιλιάδες λεωφορεία, πούλμαν, τρόλεϊ, τρακτέρ, απορριμματοφόρα, αμαξώματα, σασί για λογαριασμό άλλων εταιριών κ.τ.λ. Μεγάλες επιτυχίες ήταν τα οχήματα F530 και F580 και κατά δεύτερο λόγο τα R495 και R514.
Η ΒΙΑΜΑΞ ήταν μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, με εργοστάσια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και το κεντρικό στη λεωφόρο Αθηνών, στο Περιστέρι, που σήμερα η εικόνα εγκατάλειψής του αποτυπώνει πιστά την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
«Χάρη στην ευελιξία, την παραγωγική αρτιότητα, τη συνέπεια και την ποιότητα που είχαν τα οχήματα με την υπογραφή της, η αξιοπιστία της ΒΙΑΜΑΞ απέκτησε θρυλικές διατάσεις και πιστοποιείται έως σήμερα από τον μεγάλο αριθμό των διασωθέντων οχημάτων, που παραμένουν σε εξαιρετική κατάσταση. Η εξειδίκευση και η άρτια κατάρτιση των μηχανικών και των βιομηχανικών σχεδιαστών ήταν αντικείμενο συζήτησης σε διεθνές επίπεδο.
Υπήρξε μια περίοδος που στις γραμμές παραγωγής του εργοστασίου στο Μάνχαϊμ της τότε Δυτικής Γερμανίας αγνοούσαν την έννοια “ρομποτικός αυτοματισμός” και την ίδια ώρα στη λεωφόρο Αθηνών η ΒΙΑΜΑΞ είχε ρομποτάκια για κολλήσεις στις βάσεις που εφάρμοζαν το πλαίσιο με το αμάξωμα!
Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 έπληξε σε ένα βαθμό την εταιρία, που έχασε ορισμένες αγορές της Μέσης Ανατολής. Και τότε, αντί να ανισχυθεί η εταιρεία, αφέθηκε στην τύχη της.
Το μεγάλο χτύπημα όμως ήρθε εκ των έσω
Στις αρχές του 1980 ψηφίστηκε νόμος που επέτρεπε την αθρόα εισαγωγή μεταχειρισμένων λεωφορείων στην Ελλάδα (θα γινόταν έτσι κι αλλιώς λόγω της εισόδου στην ΕΟΚ) και λίγο καιρό αργότερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε για τις κρατικές ανάγκες την προμήθεια των ουγγρικής κατασκευής Ikarus των μακράν πιο ρυπογόνων και άβολων λεωφορείων που εισήγαγε ποτέ η χώρα.
Προτιμήθηκαν δηλαδή εισαγόμενα λεωφορεία, σαφώς κατώτερης ποιότητας από τα ελληνικά.
Γιατί άραγε; Ήταν η τιμή των λεψφορείων το θέμα;
ΟΧΙ!
Ο Μιχάλης Φωστηρόπουλος και η ΒΙΑΜΑΞ είχαν μπει στο μάτι των συνδικαλιστών και των εργατοπατέρων.
Τα σωματεία άρχισαν τη μάχη κατά της (επάρατης καπιταλιστικής) εργοδοσίας και κάποιοι εισηγούνταν με πάθος στον τότε αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Οικονομίας, Γιάννη Ποττάκη, τον αποκλεισμό του «δεξιομάγαζου» από κάθε προμήθεια του Δημοσίου…
Η ιδιοκτησία της εταιρίας προσπάθησε να βρει λύσεις, αλλά οι συνδικαλιστές είχαν ισχυρά ερείσματα στην κυβέρνηση και οι απεργίες συνεχίστηκαν.
Η εταιρία άντεξε μέχρι το 1984.
Eκλεισε αφήνοντας εκατοντάδες οικογένειες στοn δρόμο, ενώ εκατοντάδες άλλες βιοτεχνίες με χιλιάδες συνολικά εργαζόμενους που εργάζονταν ως προμηθευτές στην εφοδιαστική αλυσίδα της έχασαν πολύ μεγάλο ποσοστό του τζίρου τους.
Και τότε… ήλθαν οι Τούρκοι!
Η τουρκική Otomarsan εμφανίστηκε με ζεστό χρήμα και «σήκωσε» το εργοστάσιο σε χρόνο μηδέν.
Και έτσι, ενώ η ΒΙΑΜΑΞ συνέχισε για ένα διάστημα με εισαγωγές λεωφορείων, το εργοστάσιο της Otomarsan εξευρωπαΐστηκε με τα «σπλάχνα» της ελληνικής εταιρίας και συνεχίζει μέχρι σήμερα να παράγει μεγάλα οχήματα.
Βεβαίως, δεν έκλεισε τότε μόνο η ΒΙΑΜΑΞ του Φωστηρόπουλου. Χάθηκαν κι άλλες επιχειρήσεις, μέχρι να φθάσουμε στην σημερινή Ελλάδα, που ξεπουλάει τα λιμάνια της και έχει υποθηκεύσει τον -όποιο- πλούτο της για πολλά, πολλά χρόνια…
Τα 10 εργοστάσια που έκλεισαν τα τελευταία 5 χρόνια
Οι πολυεθνικές και ελληνικές εταιρείες που γύρισαν στο off τις μηχανές σε 10 εργοστάσια τα τελευταία 5 χρόνια.
Τα «σπάει» η Ελλάδα με βάση τον δείκτη του Economist Intelligence Unit για τις χώρες με το καλύτερο επιχειρηματικό περιβάλλον.
Από το 2019 έως και σήμερα πέτυχε άλμα 28 θέσεων αναρριχώμενη στην 34η θέση από την 62η που ήταν στην προηγούμενη κατάταξη (2014-2018), με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να πανηγυρίζει (και δικαίως) το χρυσό μετάλλιο.
Ωστόσο λίγες ώρες μετά την δημοσιοποίηση του μεγάλου επιτεύγματος, ο Tiago Moreira da Silva, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου BA Glass, έβαλε και επισήμως τέλος στη μοναδική εν λειτουργία υαλουργία στη χώρα μας, ανακοινώνοντας ότι το ιστορικό εργοστάσιο «Γιούλα» στο Αιγάλεω κλείνει στο τέλος του μήνα.
Και (δυστυχώς) δεν είναι τα μόνα φουγάρα που έσβησαν από το 2019 έως σήμερα, περίοδο που κατά τον Economist η επιχειρηματική εμπιστοσύνη ενισχύθηκε.
Δέκα εργοστάσια (μαζί με αυτό της Γιούλας με περισσότερους από 120 εργαζόμενους) κατέβασαν διακόπτες όλο αυτό το διάστημα, με το φάντασμα της αποβιομηχάνισης να συνεχίζει να στοιχειώνει τις όποιες προσπάθειες για την ανάκαμψη της χώρας.
Το εργοστάσιο παραγωγής εβαπορέ «Βλάχας» στο Πλατύ Ημαθίας
Πέντε χρόνια πριν το κλείσιμο του εργοστασίου της Γιούλας από τους Πορτογάλους ιδιοκτήτες του, τον 4ο μεγαλύτερο παραγωγό γυάλινων συσκευασιών στον κόσμο, η παραγωγική απίσχνανση ξεκίνησε με το κλείσιμο του εργοστασίου της ΔΕΛΤΑ στο Πλατύ Ημαθίας όπου παραγόταν το «Γάλα Βλάχας εβαπορέ».
Πριν η γαλακτοβιομηχανία και γενικότερα ο όμιλος Vivartia περάσει στον έλεγχο της CVC Capital η τότε ιδιοκτήτρια Marfin Investment Group αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο του Πλατέως, μετά από 45 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, γιατί κρίθηκε ασύμφορο, ενώ η παραγωγή πήγε «εις τας Ευρώπας». Κάπου 76 εργαζόμενοι πήγαν στο ταμείο ανεργίας.
Το ναυάγιο της Frigoglass στην Κάτω Αχαΐα
Περίπου ταυτόχρονα με το λουκέτο της ΔΕΛΤΑ στην Ημαθία ακόμη 92 εργαζόμενοι μένουν χωρίς εισόδημα στην Κάτω Αχαΐα, καθώς η εισηγμένη εταιρεία Frigoglass, συμφερόντων της οικογένειας Δαυίδ-Λεβέντη, κατέβασε ρολά στην εκεί παραγωγική της μονάδα.
Στο εργοστάσιο της Κάτω Αχαΐας παράγονταν εξειδικευμένοι ψυκτικοί θάλαμοι οικιακής χρήσης και κατηγορίες ανταλλακτικών ψυγείων.
Η δύσκολη χρηματοοικονομική κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει οι δύο βιομηχανικοί όμιλοι (ΔΕΛΤΑ και Frigoglass) και η ειλημμένη απόφαση να απαλλαγούν από τις ζημιογόνες δραστηριότητες δεν άφησε πολλά περιθώρια ελιγμών.
Γιατί έκλεισε το εργοστάσιο της Schneider Electric στα Οινόφυτα
Το χαμηλότερο κόστος παραγωγής μετασχηματιστών σε τρίτες χώρες όπως Τουρκία, Κίνα και Ινδία, τις τιμές των οποίων δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί το εργοστάσιο της Schneider Electric στα Οινόφυτα, ήταν ο λόγος πίσω από την απόφαση της εταιρείας για κλείσιμο της μονάδας στις 31 Οκτωβρίου 2020.
Επρόκειτο για το εργοστάσιο μετασχηματιστών ELVIM (Ελληνική Βιομηχανία Μετασχηματιστών), όπου απασχολούνταν 92 συνολικά εργαζόμενοι.
H Schneider Electric είχε εξαγοράσει το εργοστάσιο, συμφερόντων της ΑΓΕΤ Ηρακλής, τη δεκαετία του ’90.
Οι Αυστριακοί της Pipelife έβαλαν λουκέτο στο εργοστάσιο της Θήβας
Ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια στην ευρύτερη περιοχή της Θήβας, το εργοστάσιο της Pipelife έβαλε λουκέτο ακριβώς πριν 3 χρόνια. Μια απόφαση που έστειλε στην ανεργία περίπου 70 εργαζομένους.
Το εργοστάσιο παρήγαγε από το 1992 συστήματα σωληνώσεων από πολυαιθυλένιο, πολυπροπυλένιο και PVC για εφαρμογές σε οικοδομικά και τεχνικά, δημόσια και ιδιωτικά έργα, αλλά και για τη γεωργία και τη βιομηχανία.
Η Pipelife Ελλάς ήταν μέλος του ομίλου Pipelife, που με τη σειρά του είναι θυγατρική του αυστριακού group Wienerberger, με ειδίκευση στα οικοδομικά υλικά.
«Έσβησαν οι μηχανές της ΠΙΤΣΟΣ»
Mε τίτλο «Έσβησαν οι μηχανές της ΠΙΤΣΟΣ» οι εργαζόμενοι της ιστορικής βιομηχανίας ζητούσαν με επιστολή τους από τον πρωθυπουργό τον Μάρτιο του 2021 να πράξει τα δέοντα ώστε να κρατηθεί στην Ελλάδα μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες.
Η γερμανική ιδιοκτήτρια εταιρεία Bosch Siemens Hausegerate (BSH) αποφάσισε να τερματίσει την παραγωγή στο εργοστάσιο του Αγ. Ι. Ρέντη, όπου κατά βάση παράγονταν εστίες φούρνων για τη διεθνή αγορά, καθώς, όπως υποστήριξε, ο κύκλος του εργοστασίου είχε κλείσει.
Πριν λίγους μήνες το τεράστιο εργοστάσιο των 53.000 τ.μ. στην οδό Παρνασσού 8, σε οικόπεδο άνω των 51 στρεμμάτων, πουλήθηκε στον όμιλο Σκλαβενίτης και θα αξιοποιηθεί, σύμφωνα με το επικρατέστερο σενάριο, για να δημιουργηθεί παραγωγική μονάδα όπου θα συγκεντρωθούν τα διάσπαρτα εργοστάσια τροφίμων που διαθέτουν οι Σκλαβενίτηδες όχι ως λιανέμποροι αλλά με το «καπέλο» των βιομηχάνων αναφέρει το δημοσίευμα του ot.gr.
Τα tupperάκια της μαμάς δεν μένουν πια εδώ
Και φθάνουμε στο 2023. Στις 13 Απριλίου μπήκε λουκέτο στο εργοστάσιο της Tupperware στη Θήβα, μετά από 56 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας. Στο εργοστάσιο της αμερικανικής Tupperware εργάζονταν μόνιμα 160 άτομα.
Το 2022 τα καθαρά της κέρδη της ελληνικής θυγατρικής της αμερικανικού ομίλου αυξήθηκαν κατά 57,17% στα 2,136 εκατ. ευρώ παρά το γεγονός ότι οι πωλήσεις της μειώθηκαν 14,19% στα 38,855 εκατ. ευρώ.
Στις οικονομικές καταστάσεις ο Ορκωτός Ελεγκτής (PwC) εκφράζει για την Tupperware Hellas ουσιώδη αβεβαιότητα, που ενδεχομένως να εγείρει αμφιβολία ως προς τη δυνατότητά της να συνεχίσει τη δραστηριότητά της.
Το σιωπηλό λουκέτο του εργοστασίου της Reckitt Benckiser στη Χαλκίδα
Επίσης πέρσι, το μαλακτικό ρούχων Quando, ένα από τα hero products του βρετανικού ομίλου Reckitt Benckiser, σταμάτησε να παράγεται στην Ελλάδα, με το εργοστάσιο στο Βασιλικό της Χαλκίδας να κλείνει και το ακίνητο να έχει ήδη πωληθεί.
Ο λόγος για το σιωπηλό λουκέτο του εργοστασίου στο Βασιλικό της Χαλκίδας είναι πως «κατέστη μη κερδοφόρα και μη βιώσιμη παραγωγική μονάδα», όπως αναφέρει η εταιρεία Reckitt Benckiser Hellas Hygiene Home A.E.
Πριν ακριβώς 20 χρόνια το μαλακτικό ρούχων Quando ήταν ο ηγέτης του κλάδου, με μερίδιο πάνω από 24%.
Ο συνολικός τζίρος του βρετανικού ομίλου Reckitt Benckiser στην Ελλάδα ξεπέρασε τα 81 εκατ. ευρώ το 2022 από 76,6 εκατ. ευρώ το 2021.
Το διπλό λουκέτο της Crown Hellas Can
Η παύση της λειτουργίας της μονάδας παραγωγής στην Πάτρα από την Crown Hellas Can πέρσι τον Οκτώβριο είναι το προτελευταίο «κρούσμα» αποβιομηχάνισης της χώρας πριν το χθεσινό επίσημο λουκέτο της Γιούλας. Είχε προηγηθεί τον περασμένο Ιούνιο το κλείσιμο της γραμμής παραγωγής άκρων (καπάκια) που διαθέτει η ίδια πολυεθνική στην Κόρινθο.
H Crown Hellas Can, που πρωτοπορεί στο χώρο της μεταλλικής συσκευασίας αναψυκτικών, ζύθου και λοιπών τροφίμων, με παραγωγική παρουσία άνω του μισού αιώνα στη χώρα μας, υποστήριξε πως η συνέχιση της παραγωγής δοχείων στο εργοστάσιο της Πάτρας είχε καταστεί ασύμφορη. Η απόφαση αυτή επηρέασε τους 121 εργαζομένους που απασχολούνταν στο εν λόγω εργοστάσιο.
Ακόμη 39 θέσεις εργασίας χάθηκαν όταν τον Ιούνιο η εταιρεία έκλεισε τη γραμμή παραγωγής άκρων (καπάκια) που διέθετε στην Κόρινθο επικαλούμενη πως το προϊόν ήταν παλαιάς τεχνολογίας και είχε συρρικνωθεί σημαντικά η πελατειακή βάση. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι αποδέχθηκαν το πρόγραμμα εθελούσια εξόδου που πρότεινε η εταιρεία.
0 Σχόλια